donderdag 3 juni 2010

Inspireren of commanderen?

Sommige mensen zijn geboren leiders. Van nature wordt hun gezag en autoriteit onderkend. Sommige leiders zijn echter in de verkeerde tijd geboren. Zij beroepen zich op hiërarchie, op een rangorde en presenteren zich als de dominante leider van hun roedel. Van de kracht van intrinsieke motivatie hebben zij nooit iets begrepen. Communicatie bestaat voor hen uit heel veel zenden en niet te vaak ontvangen.
In een crisissituatie is een duidelijke gezagsverhouding natuurlijk prettig. In een oorlogsituatie misschien ook wel onmisbaar. Maar elke recente publicatie op het gebied van management en leidinggeven vertelt ons weer dat de moderne manager mensen weet te inspireren, dat hij of zij oog heeft voor het belang van kennisuitwisseling en samenwerken en dat een goede manager mensen intrinsiek weet te motiveren. Dus zou je verwachten dat onze zakelijke wereld vergeven is van dergelijke managers.
Jammer maar helaas.

Helaas is de werkelijkheid anders. In deze tijden van recessie en onzekerheid lijkt het wel of er een nationale voorkeur is voor ouderwetse sterke leiders die al vele malen eerder met het botte bijltje gehakt hebben bij reorganisaties en saneringsoperaties. In theorie is de keuze tussen kostensanering of omzetverhoging niet zo moeilijk. Maar in de praktijk blijkt dat omzetverhoging veel energie en creativiteit vergt. Beide zijn vaak niet in overvloed voorhanden.Om te inspireren moet je communiceren. Niet alleen zenden, maar ook goed ontvangen. Om te inspireren moet je ook samenwerken en zelf het goede voorbeeld geven. En dat is lastig. Van een manager wordt dan verwacht dat hij of zijn zich kwetsbaar op durft te stellen. En dat is best lastig vanuit een ivoren toren.U herkent zich natuurlijk niet in dit verhaal. U bent een meester in het optimaal laten renderen van het menselijk kapitaal in uw organisatie. Hoe doet u dat dan? Maakt u uw mensen bang of sterk?Wie functioneert er beter denkt u: een bange medewerker die voor zijn ontslag vreest, die constant opdrachten krijgt en die voordurend negatieve feedback krijgt? Of een sterke, zelfverzekerde medewerker die zich gesteund weet en die precies weet welke verantwoordelijkheid hij heeft? Waarschijnlijk kiest u voor de tweede persoon. De vraag die u uzelf moet stellen is dan ook: Maak ik mijn mensen bang of maak ik mijn mensen sterk?

BANG:
  • Bevreesd voor het onbekende
  • Angstig reagerend
  • Naargeestig in de communicatie
  • Gehaast en onrustig acterend.

STERK
  • Samenwerkend met collegae
  • Toekomstgericht denkend
  • Enthousiast en communicerend
  • Rustig en beheerst acterend
  • Kranig doorzettend

U maakt uw mensen bang door niet of slecht te communiceren, door mensen geen verantwoordelijkheid te gunnen, door niet te luisteren, door veel opdrachten te verstrekken, door te dreigen met sancties, door onverschillig naar hen te zijn en door zelf vooral heel sterk te willen zijn en erg aan uw status te hechten.
U maakt uw mensen sterk door hen te motiveren, door hun verantwoordelijkheid en succes te gunnen, door goed te communiceren, door interesse te tonen en vooral door uzelf op momenten ook kwetsbaar op te durven stellen en te laten zien dat u uw status verdient.

Bent u bang of juist sterk?

Bron: Management Start

1 opmerking:

Anoniem zei

Als ik dit stuk lees dan lijkt het mij erg duidelijk dat iedereen zichzelf wil zien als iemand die anderen sterk maakt. Dit valt waarschijnlijk in de categorie van sociaal wenselijke antwoorden. Maar als je gaat nadenken over verschillende situaties waarin men kan verkeren dan is het ook echt situatie afhankelijk. In het stuk wordt gesproken over een oorlogssituatie. In tijden van oorlog is het niet de bedoeling om in de rol van commandant van het leger als inspirator op te treden omdat levensbedreigende situatie vragen om snelle en daadkrachtige beslissingen met als enige doel overleven. Daar zitten dan ook impopulaire beslissingen bij die niet inspireren maar wel doen overleven. Aan de andere kant kan een commandant in tijden van vrede wel de ruimte nemen om zijn manschappen te inspireren. Zijn manschappen zullen dan waarschijnlijk meer voor hem over hebben als ze in een oorlogssituatie verkeren. Dus ik denk dat bij grootste groep de voorkeur ligt om elkaar sterker te maken maar dat er heel soms ook situaties vragen om autoriteit tot een bepaalde hoogte.
Groet,
Bart Willems